Allah yaşadığı hayatın önemini idrak edenlerden eylesin.
Yoksa hayat beyhude geçip gidiyor.
Anlamsız ve amaçsız.
Bugün bir vesile ile hastanedeydim.
Muayene için gelmiş yaşlı hastaları gördüm.
Hayatın hakikati bütün çıplaklığı ile gözümün önünde bir daha arzı endam etti.
Nedir hayat denen bu işkence?
Niçin insanlar çileli hayatlarının uzaması için hastane koridorlarına dökülmüş?
Nihayetinde korktukları ve kaçtıkları sona yakalanmayacaklarmı?
Diye düşünmeden edemedim.
Ayakta duramayacak duruma gelmiş insanların sürünmelerini yaşam zannedişlerini düşündüm.
Hele gördüğüm kadarı ile dışa yansıyan hallerinden Allah ve Ahiret ile yolları hiç kesişmemiş görüntüleri beni dehşete düşürdü. (yine de gaybı Allah bilir.)
Evet inanan insanların yaşam nedeni var.
Velev ki sürünseler bile.
Son nefesine kadar, hayatı bahşedene karşı kulluk şuuru ile ya bir günahından kurtulmanın mücadelesi, veya rızayı kazanarak, varlığın özüne bir adım daha yakınlaşmanın aşk ve heyecanı.
İmansız ve ameli salihten mahrum bir şekilde, yaşadığını zannedenlerin cehennemi bir halet içinde, cehenneme sel gibi akışını akıl ile izah, mantık ile kavramak mümkün değil.
Allah, TÜM İNSANLARA YAŞADIKLARI HAYATIN sonunu düşünecek akıl ve şuur, görecek basiret versin.
Diye dua etmekten kendimi alamadım.
Necdet EremKayıt Tarihi : 26.7.2011 13:17:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!