Meltem Esintisi 049 AKLIM ALMIYOR

Allah’ın Resulü Hz. Muhammed Mustafa Sav. Buyurur.

”VELEV TE-LEMUNE MA E-LEMU LADEHİKTUM KALİLEN VELA BEKEYTUM KESİRA.”

Bildiklerimi bilseydiniz az güler çok ağlardınız.
Sıcak döşekleri nefsinize haram eder, dağlara kaçardınız.

İnsan olmanın size yüklediği mesuliyeti idrak edebilseydiniz,
yaşamın zorlukları ve sonunda sizi bekleyenleri düşünebilseydiniz,
bu gün gaflet içinde sorumsuzca küçük dilinizi göstererek, güldüklerinize belki fasılasız ağlayacaktınız.

Maalesef,
niçin yaratıldığımızı düşünmediğimiz için
nasıl yaşayacağımız adına tutarlı, ikna edici ve inandırıcı bir fikir sahibi değiliz.

En basit davranışlarımızın bile bir anlam ve amacı olmasına rağmen;
gerçek manada bütün hayatımıza sonucu itibariyle bir anlam yüklemiyor,
zahmet ve meşakkatine değecek bir amaca yönlendirmiyoruz.

Buna cehalet denebilirmi? .
Zan etmiyorum.

Çünkü,
başımıza gelecekleri
her gün başkalarının yaşadığını görüyor veya duyuyoruz.

Korktuğumuz, kaçtığımız sonun,
hiç ummadığımız bir yer, beklemediğimiz bir an ve zamanda
gelip çatacağını, yakamızdan yakalayacağını tahmin edebiliyoruz.

AMMA tedbir almıyor,
hilkatin sır ve sebebine CAHİL KALMAYI KURTULUŞ ZAN ETMENİN ALDANMIŞLIĞINDAN BİR TÜRLÜ kurtulamıyoruz.

Allah’a ve ahirete inanmadan
bu hayat tüm zorluklarına rağmen nasıl ve NEDEN yaşanır?

Allah’a ve ahirete inanıldığı halde,
emrolunduğu şekilde yaşamaya yanaşmama gafleti nasıl izah edilebilir?

Akıl, fikir, mantık, ilim, irade, kültür ve medeniyet sahibi bir varlığın,
bir ömür BAKTERİ GİBİ YAŞAMASINI VE YAŞAMAYA RAZI OLMASINI aklım almıyor.
Mantığıma bir türlü kabul ettiremiyorum.

İnsanlık olayın büyüklüğünün farkında mı değil?
Yoksa ben mi evhamlanıp işi olduğundan büyük görüyorum?