Melodram Şiiri - Necat Necdet Demircan

Melankoli bizim paspasımızdır sanmıştım. Oysa, paslanmış bir anahtar gibi hep altında kalmışım... O dur ki melodram; külliyen yanılmışım...

Gri gümüş renkli bulutların canı dans etmek istemiyor bu sabah
Nedense güneş pek bir isteksiz gülümsemeye
O bildik neşesi hiç yok yeryüzünün
Zoraki bir tebessümün acı hüznü yansımış gözlerine

Uzaklarda ağlayan bir bebeğin gözlerindeki damlaların kokusunu getiriyor rüzgar usulca
Deniz dalgalarının tuzunu saklamış martıların kanatlarına
Banma lokmalarını hayata, hiç mi hiç tadı yok bugün
Yalvarırcasına günaydın dese de kalbin, umutsuzca

Mat gözleri yorgun bakıyor, uykusuz, bitap ve ağlamaklı
bütün gece yıldızlarla sohbet eden o yaramaz serçenin
Rüzgar bitkin düşmüş okşamaktan hoyrat kalpleri
Tozlar yapayalnız ve tadı yok bomboş sokakların

Gurur yapacak Ay Işığı ve parlamayacak yıldızlarla
Fırtına açık bıraktığını sandığı kapıları çarpacak şiddetle
Yelken açacak bir gemi bilinmeyen, yalnız bir limanın kıyısından dönmemecesine
Ağlayan bir flütün sessiz hıçkırıkları kalacak ardında bıraktığı, beyaz sandığı durgun köpüklerde kimsesizce...

Ne gülümseme ek yeniden,
Ne de bekle ki kendiliğinden gelsin
Başla gururunla derin derin sohbet etmeye,
suskun gecelerin içinde
Zamanı çarp bir şeylerle, böl, çıkar ya da topla,
düşün ya da ağla
Bir zamanlar bir yerde bıraktığın eski dostunu ara
ve durma yak bir sigara
Vakit gitmek vaktidir,
söndür gözlerindeki ışıkları, topla sevgi bohçanı
Ne geride kalan köpükler beyaz
Ne deniz mavi
Ne de göz kırpar yıldızlar
Kapat gözlerini, aç kulaklarını dinle kendini,
Sorular sor beyninin boş köşelerine saklanmış o eski kırıntılara
Ve hiç konuşma!
Cevaplarının hiç mi hiç tadı yok bugün...