Melodram Şiiri - Sevtap Gümüşay

Sevmemeli mi insan?
Sevmemeye zorlamalımı yoksa kendini?
Elinde mi ki insanın sevmemek?
Bence kimse göğsüne kendisi koymamıştır yüreğini.
O da haktandır, kimine ödül kimine bela tabiki …

Yorgun doğdu yine güneş sen girmedin ya şu kapıdan
Yüreğimi döküp yürüyorum ıssız gecede ıssız sokaklarda.
Yokluğunla kararmış zavallı aylardan biri işte hemde en kararmışı.
Akrep yelkovanı an ve an zehirlemekle meşgul şu sıralar.
Herkes birşeylerin,birilerinin peşinde biliyormusun?
Oysa ben aramaktan vazgeçeli asırlar oldu sanki…
Kaybetmek için buluyorum artık herşeyi karşımda.
Anlamı yok hiç birşeyin sen yokken ederi de yok hayatımda.
Yokluğunda gözlerini kapatıp mutlu,umutlu,günleri düşünmek gibisi yok birde.

Ve gün yine batıyor.
Yine yorgun yine mutsuz yine umudunu yitirmiş yine bitap bir şekilde
Seyrediyorum güneşin yalnızlığını ve günü elleriyle öldürüşünü.
Aslında yeni bir günü doğurmak için öldürdüğünü bilsemde beyhude…
Gün bitiyor ve ben yara bere içindeyim yine…
Yağmuru özlüyorum şiilerimle başbaşa kalınca.
Bizi birlikte ıslatan yağmurları özellikle tabi.
Toprak kokusu senin yüreğinden süzülmeden geliyor giriyor taaa içime
Aynı anda ıssızlaşıyorum,hissizleşiyorum…

Elektrik tellerinin üstündeki serçe kuşları tir tir titriyorlar sonra
Senin yokluğunda içimin titrediği gibi.
Karınca teleşında insanlar ayrı ayrı dertten müzdarip her biri birbirlerinin dertlerini bilmeden her biri
Yaşam telaşesi içiinde.
Ben susuyorum bir tarih uyanıyor bir yerlerde…
Roma hala yanıyor cayır cayır…
Avrupa sömüyor,köleleştiriyor…
Sen gelmezsen ey yar!
İçimdeki Spartaküs ölümsüzleşecek.
O hiç bi zaman ölmeyecek bende bir daha hiç gülemeyeceğim.

Serçe kuşları uçuşuyor şimdi her yanda
Ama ben yine titriyorum yokluğunda.
Kırık bir şarkıda can çekişen cümleler kanatıyor yüreğimi,dudaklarımı
Buna rağmen kanata kanata içimi,dudaklarımı yine söylüyorum seni seviyorum …