Dökülen yaprakların çıkardıkları ses, bir melodiydi…
O koca hayat ağacı, kanarken seslendi…
Balta hiç dinlemedi…
Sonrasında sapı dile geldi…
Hayat ağacını kesmek ne haddime dedi…
Bir an tereddüt etmeden kırılıverdi…
Ben ki bütün varlığımla gözlerinin esiri…
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta