Dökülen yaprakların çıkardıkları ses, bir melodiydi…
O koca hayat ağacı, kanarken seslendi…
Balta hiç dinlemedi…
Sonrasında sapı dile geldi…
Hayat ağacını kesmek ne haddime dedi…
Bir an tereddüt etmeden kırılıverdi…
Ben ki bütün varlığımla gözlerinin esiri…
Koca ağaç alınmaz diye, en kalın dalı kesildi…
Kanarken, kesilen yerden…
Yeryüzünde ki her ağaçtan, bir haykırış geldi…
Zamanı geldi ve insanoğlu ilk defa irkildi…
Dökülen yaprakların çıkardıkları ses, bir melodiydi…
O koca hayat ağacı, kanarken seslendi…
Kayıt Tarihi : 6.12.2021 21:30:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Rüzgar Üren](https://www.antoloji.com/i/siir/2021/12/06/melodi-16.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!