Bugün tam da şiir yazıyordum
Kanadı kırık kuş gibi tufana dayanamayıp
çarpık kuru dallarım
kırılmış içimdeki durmak bilmeyen fırtınada
Öfkem,
İçime cam kırıkları gibi batan,
Adını söylemek istemiyorum
Adını söylediğim zaman
Anla ki senin için yürüyor kelimeler
Beynimin boş sokaklarında
Toplar sokak duvarlarının üzerine yükseliyordu
Ve ben düşünüyordum
Sen de sokakta top oynar mıydın küçükken ?
Beynim saçma sapan sorularla doluydu
İlkokul öğretmeninin adı neydi mesela ?
Sana yazmayı öğreten kişiyi de sevmeliydim elbette
Sana bu şiiri, sabaha karşı yazıyorum
Ben buna şiir bile demiyorum
Camlar buğulanmış,
Ellerim kaleme kağıda gidiyor sebepsiz
Bunları yazmam da,
Seni sevmem kadar sebepsiz
Farkında mısın bilmiyorum ama herkes bir yerlere koşturuyor
İnsanlar, düşünceleri
En önemlisi de zaman durmayıp akarken
Yerinde sayan sadece benim
Öyle bir dağınıklık düşün ki ,
Hislerimi anlatmak için yazdığım şiirlerde kafiye yok
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!