Özünden ayrıldıkça, ne yazık ki insanlar
Unutulur gün be gün, dildeki tüm aksanlar
Ne dil kalır ne lehçe, melezleşir lisânlar
Öyle bir an gelir ki, büyük buhranlar başlar
Milletleri yaşatan, onların öz dilidir
Nesilden nesillere, birliğin kandilidir
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla