Melendiz Şiiri - Kanber Orhan

Başın pare, pare dumanlı dağlar.
Şelekinden aşar yolun Melendiz.
Gözlerimin yaşı sel olmuş çağlar.
Aşılmaz yokuşun belin Melendiz.

Gözümü dünyaya sinende açtım.
Köyünde yaşadım, suyundan içtim.
Gün geldi ağladım, gün geldi coştum.
Dertli dertli çalar telin Melendiz.

Emek alın terin, dik durur başın.
Sorunların bitmez çatılmış kaşın.
Felek zehir etmiş ekmeğin aşın.
Lal olmuş söylemez dilin Melendiz.

Hüzünlere boğdun deli gönlümü.
Bu hasretlik büktü benim belini.
Selam saldım dinle seher yelini.
Ilgıt ılgıt gelir yelin Melendiz.

Ne dertler çileler geldi başıma.
Senin hasretinle döndüm şaşkına.
Adın yazdım mezarımın taşına.
Taşır mı bilmem ki salın Melendiz.

Bol yetişir patatesin buğdayın.
Ülkemde olmamış hiç pazar payın.
Kurumuş akmıyor Melendiz çayın.
Açmıyor yaprağın dalın Melendiz.

Çiftlik ilçe oldu dertler bitmedi.
Fukaralık başımızdan gitmedi.
Çok çalıştık kazancınız yetmedi.
Ne hâllara düşmüş halın Melendiz.

İnsanların yoksul geliri yoktur.
Dertleri sıralı çok mu dur çoktur.
Kalkınmışlık sana ezelden haktır.
Haklıdır isyanda solun Melendiz.

Bir derviş misali büründüm çula
Ana baba yurdum, köyümüz Kula.
Yiğit muhtaç olmuş şimdi bir pula.
Sanki geçmez akçe pulun Melendiz.

Bağımızda bitmiş ayrıklar otlar.
Uğramamış sana devletlû zatlar.
Dağlara dönüşmüş sorunlar dertler.
Gene de yiğittir kulun Melendiz.

KORHANİ'yem, hasretinle yanarım.
Adını her saat her gün anarım.
Yaşam kaynağımsın sevgi pınarım.
Burcu burcu kokar gülün Melendiz

Âşık Korhani/Kanber ORHAN