Melekrû Şiiri - Osman Yılmaz

Melekler iniyor gökyüzünden birer birer
yeniden başlıyor sanki o sevili özlemler
bu akşam yine beyaz bulutlar
ve içimde, kalp atışlarımdan arda kalan bir burukluk var.

Elini dokundurdun ya hani, üzerine kalbimin,
yüreğimden taşanları hisset istedim.
Ne olurdu, bir kuş olsam kalbine konsam deseydin,
Elif aşk, Elif bahar, Elif sevda derdim.

Serinden esiyor yine rüzgar,
hayalini gamzelerinden öpüyorlar.
Gözlerinde parlıyor sanki tüm yıldızlar,
göğe eriyor seni görmek için tüm bakışlar.

Senden uzak kaldı mı, sanma burada ayrılık var,
içimdeki özlem, ayrılık yakar.
Deseydin ki neden parlak yıldızlar,
Elif aşk, Elif bahar, Elif sevda derdim.

Üşüyor gözlerim görmeyince seni,
şarkılar söylüyor kuşlar ve aşk sözlerinden bir dinleti.
Bu gece de inan hayalin hiç gitmedi,
sanırsın, başucumda dikili bir sevda feneri.

Ve uyanıyor yeniden içimdeki yedi uyurlar,
gönül kapım çalınıyor, hadi uyan diyorlar.
Bir sorsaydın, kimdir o uyananlar?
Elif aşk, Elif bahar, Elif sevda derdim.