Meleklerin Omzunda Şiiri - Ahsar Zerefşan

O yangına ilk adımımı attığımda, ciğerlerime dolan dumanın sadece yanan beton ve topraktan değil, insanlığın yitip giden onurundan yükseldiğini hissettim. Her dağıttığım gıda paketi avucumda bir utanç yükü gibi ağırlaşıyordu, çünkü biliyordum ki bu geçici bir rahatlamaydı; asıl açlık adaletsizliğin doğurduğu o derin, ruhsal açlıktı. Yaralıların yaralarını sararken, her gazlı bezin altında sadece kanayan et değil, insanlığın parçalanmış vicdanı vardı.
Sonra o dağa tırmandım , Musa'nın Sina'sına değil, modern zamanların çarmıhına gerilmiş bir halkın acılarının Sina'sına. Ellerimi açtığımda, dünyevi hiçbir şey dilime dolanmadı. Orada, o kutsal yıkıntılar arasında, dünyanın bütün maddi zenginlikleri anlamsızlaşmıştı. Sadece bir anne'nin gözyaşlarının dindiği, bir çocuğun "ölecek miyim?" sorusunun cevapsız kalmadığı bir an için yalvardım. Kendi gafletimle yüzleştim orada; ben ki dünyanın geçici süsleri için endişelenen, oysa bu insanların sadece bir sonraki nefesleri için dua ettiğini gören...
Ama asıl sınav, o Gazze kadınlarının yüzlerine bakmaktı. Yemin ederim ki, onların gözlerinin derinliklerinde insan tuz gibi eriyor. Her biri, asırlardır süren bir zulmü sadece bakışlarıyla anlatan canlı tarihlerdi. Yüzleri toz toprak içinde, giysileri yırtık, ama duruşları öyle bir ihtişamla doluydu ki, karşılarında âdeta bir hiç olduğunu hissediyorsun. Sanki melekler onların omuzlarına konmuş, Allah'ın nuru alınlarına damlamıştı. En acımasız bombaların bile söndüremediği o içsel ışık, onları adeta ölümsüz kılıyordu.
Oradan ayrılırken, sadece fiziksel olarak uzaklaştığımı biliyordum. Ruhum, o enkazlar arasında kalmıştı. Gazze'de yanan sadece binalar değildi; orada insanlığın bütün ahlaki temelleri, bütün vicdani değerleri kül oluyordu. Ve biz, bu yangını uzaktan seyrederken, aslında kendi ruhumuzun derinliklerinde çok daha büyük bir yangının alevlendiğini fark etmiyorduk. O kadınlar, o çocuklar, o yaşlılar, hepsi insan olmanın ne demek olduğunu bize yeniden öğretiyordu: Onur, direniş ve inancın en saf hali...
Bugün, o enkazlar arasında gördüğüm her çift göz, hâlâ rüyalarımı süslüyor. Ve her uyandığımda şu soruyla yüzleşiyorum: Biz, bu kadar uzaktan seyredenler, acaba gerçekten var mıyız? Yoksa ruhlarımız, o yangınlarda çoktan kül mü oldu?
(Ahsar Zerefşan/Denemeler: MELEKLERİN OMZUNDA/ Kasım 2025)