Mavi bir denizde damla gibisin.
Esen rüzgârla tenime gelen.
Laleler ve güller kıskanırken seni,
En güzel bahçem oldun benim rengârenk.
Karanlık gecelerde kalemimden akan duygu oldun.
Lambamdaki ışık zerrelerinin ışığı, ilham kaynağım.
Eski bir bedende canım oldun.
Ram olan bir geçmişten gelerek,
İnsana gözleriyle dokunan, gözleriyle konuşan,
Ne güzel meleksin sen...
Esen bir tepenin ardında buldun beni.
Zamana yüz çevirmiş, saatlere küsmüştüm.
Gökten inen sendin, bembeyaz kanadınla
İsmini sordum ve tatlı bir tebessüm belirdi yüzünde.
Sesinden belliydi aslında her şey,
İsmin, rüyalarımda gördüğüm kız Meleklerin Ezgisi’ydi...
28–05–2009
Yusuf BozkayaKayıt Tarihi : 5.1.2011 12:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!