Beni sana bağlayan sen, nasıl olurda beni senden koparan sen olabilirsin…
Bunca yıldan sonra tekrar yazıya dökmüşken beni, nasıl nefret ettirebilirsin okuduğum kendimden seni…
Yırtıp atsam da sayfaları içimde kalmıştı adına yazdığım mısraları
Sana koparıp da veremediğim papatyalar kurumuştu arasında. Yırtamamıştım…
Kalem tutamayan ellerime kalem tutturup, ağlamayı unutan bu gözleri yaşlarla doldurdun ve böyle insafsızca çekip gidiyorsun şimdi.
Ben senin adını düşürmezken dilimden, kimselere söylemeyip mısralara saklarken aşkımı kıskancımdan, sen gidip de sıfatını tanımadığım isimlerle içli dışlı oldun…
Sana en ihtiyacım olduğu anda azdırırcasına acımı uzaklaştın benden…
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta