Melekler Gibi Şiiri - Elif Özcan

Gözlerimi kapatmak istiyorum
Ve … Mavi bulutlarda kaybolmak …
Sonsuzluğa doğru açıp kanatlarımı
Hep yükselmek,
Yükseldikçe günahlarımdan arınmak …

Rüzgarın ılık nefesi öperken dudaklarımdan
Sevgilinin dokunuşu gibi,
Gözlerimi kapatıp sonsuzlukta kaybolmak…

Belki bir an durmak, seyretmek
Melekler gibi yukarıdan ve sessiz…

Aşkları görmek,
Umarsız ihtirasları …
Çırpınan kalplerin döktüğü gözyaşları
Düşerken yanaklara
Saçlarını okşamak hissettirmeden…

Görünmeden…
Çırpmak kanatlarımı…
Ve…
Yeniden rüzgarımın uğultusunda kaybolmak…

Yorulduğumda Ay’ın kuyruğuna oturup,
Boşluğa bırakmak kanatlarımı, kimse görmeden….
Aşkı dinlemek, yorgun, umutsuz aşıkları…
Gece yarısı kanayan kalpleri…

Ve yeniden çırptığımda kanatlarımı
Silebilmek belki de azaplarını…
Görünmeden, bilinmeden, duyulmadan ….
Sonsuzluğa yükselmek yeniden,
Tıpkı Melekler gibi sessiz ve ÖZGÜR...