Melekler de düşünce Şiiri - Şaban Turan

Gelirken dünyaya uzanan eller önünde,
Aklımda ruhumun kalbi bulutlar içinde,
Işığa atılmış bir ok gibi doğum geçince,
Yere inene kadardır şu ömür derdince.

Sonradan düşen melekler şehrinde,
Ölümsüz ruhlar da alamaz dünyayı içine,
Beden iştahlanır ruhun hükümsüzlüğünde,
Başını yaslarsa yar, bir tesellidir belki de.

Yürekten gelen yaşlar dolar gözlere,
Kaderi yazılı avuçlar açılınca sevgiliye,
Hangi şefkat çağırır, yol gösterir yeterince?
Yaşlar boşalır fırtınada savrulan çiçeklere.

Savaşlar kopar kendince, kimseden habersizce,
Uyurken gecenin karanlığında, eller uyanır aklınca,
Oynar gökyüzünde, yıldızları yeniden dizince,
Galip gelir mi uyanan, kaderi ondan kaçınca?

Yabani bir kuşu elinde beslerken ki heyecan,
Saf, doğal ve bir o kadar da ürkek sevilen can,
Göz kulak olunmayan bir de iki köpek yavrusu,
Dert açmasın başlarına ,acımak da sevginin parçası.

Sözün daha yeni insan olduğu şu hecelerde,
Yeni doğan porselen bebeğin yatağına konduğu gecede,
Her dokunuş, her öpüş, her sarılış ayıp mı sadece?
Ruhun tende buluştuğu, toprağın bereketli yerinde.

Mantığın kendisini mantıkla izah etmek de nerede?
Ah! Karanlıkta hırçın yüreklere söz geçer mi sence?
Kelimelerin sesi gargara yapıyor gibi gelirse,
Kayıp gidiyor inciler, paha biçilmez dertle.

İçinde kaç zamandır taşıdığın ölü doğum,
Terk edilmiş hisler nefessiz boğazda düğüm.
Feryat ederken duyar mı kapanan kulak?
Buna cevap olsun, güneşi tek parmakla kapamak.

İçindeki acıyı gülen yüzlerle hep boyayarak,
Kaç oyun sürer yaşama hileli zarlar atarak?
Neşesi yamuk terazinin kefesine neyi koyacağız?
Ya istediğimizi alacağız ya da ödeştik sayacağız.

Durdurmaya gücün yetmez, inmeye başladı mı yağmur,
Ardı ardına düşer gökten, sarkıtılan beyaz ipler mağrur,
Kaçınılmaz sonun yazgısıyla suyun gözüne de vurur,
Tohumlar toprakta boğulur, melekler de düşünce..