Melekler Başka Sever 14.bölüm

MELEKLER BAŞKA SEVER 14.BÖLÜM

Eylül susmak bilmiyordu. 'Gitme, hadi ahmeti düşünmüyorsunda benide mi düşünmüyorsun? ' diyordu.
- Kızım sen harbi delisin ha, sanki birbirimizden ayrı hiç tatile, memleketlerimize gitmedik, bu da öyle birşey işte, niye abarttın ya sanki ölüme gidiyorum, dedim.
- Sus be manyak, ölüm mölümden bahsetme, hem ben seni ordada bulurum merak etme, dedi.
Saat 9'u vurmuştu. Gözlerim ahmeti arıyordu, belki gelirdi, 'gitme' derdi, ama yoktu. Otobüs hareket etti. Eylülle vedalaştım. ne vedaydı ama herkes bize bakıyordu, sanki bir daha görüşmeyecekmişiz gibi sarılıyorduk ve ağlıyorduk. Koşarak bindim otobüse. Evet yolculuk başlamıştı. Kendi kendime teselli veriyordum. Gitmek belkide biraz ayrı kalmak iyi gelecekti bize. Yanımda 15-16 yaşlarında bir kız oturuyordu. O da bende ağlıyorduk. Nedenini bilmiyordum ama çok içten ağlıyordu. yüregi yanıyordu belli. Kendimi unuttum ona üzülmeye başladım. Birden fenalaştı hemen muavine bağırdım, 'kolonya ve su getir' diye. Suyu içince kendine geldi, 'iyiyim, iyiyim sağolun' diyebildi güçlükle. Başını omuzuma yasladım.
- Nedir seni bu hale getiren, dedim.
Tekrar ağlamaya başladı.
- Seni üzmek istemezdim ama çok kötü görünüyorsun, dedim.
Omuzumdan çekildi ve derin bir iç çekti.
- Adım sevda, dedi. elini uzattı.
- Bende melek, dedim. Ve anlatmaya başladı.
- Yeni tanıdığım birine bunları anlatmam ne kadar doğru bilmiyorum ama içimi dökmem lazım, dedi.
- Lütfen memnuniyetle dinlerim anlatmak istersen eğer, dedim.
- Ben 8 yaşındayken annemle babam kavgalı bir şekilde ayrılmışlar. mahkeme, annemin bana bakacak gücü olmadığı için beni babama vermiş. Annemi çok seviyordum tüm çocuklar gibi. Babam, annemle birbirimizi görmememiz için bir zamanlar görev yaptığı batmana yerleşti. 8 yıldır hasretim anneme. Annem beni aradı mı hiç bilmiyorum ama ben babamdan habersiz çok aradım ama bulamadım izini. Dün gelen telefonla dünyam yıkıldı. Annemin komşusuydu arayan. annem benim izimi hep aramış. bulmadan 3 ay öncede kanser olduğunu öğrenmiş ve gelememiş yanıma. komşuya not bırakmış ben ölürsem kızımı ara cenazeme gelsin ve o gelmeden beni defnetmeyin demiş, diye anlatıyordu.
ben göz yaşlarıma hakim olamadım.
- Evet şimdi anneme gidiyorum 8 yıllık hasretim bitecek ama ebedi hasret başlayacak, dedi.
ve daha fena ağlamaya başladı. Evet yıllar sonra annesinin ölüm haberini almak onu yıkmış. Babası göndermek istememiş ama sevda 'engel olamazsın' diyerek çıkmış,düşmüş yollara. Çok üzülmüştüm.
- Peki sen niye ağlıyordun, dedi bana.
Bende yaşadıklarımı özetle anlattım.
- Iyi yapmışsın, biraz ortadan kaybolmak ikinizede iyi gelir umarim, dedi.
Uykuya dalmışız. Uyandığımızda kırşehire yaklaşmıştık. Uyandığım zaman yine aklıma ahmet geldi. Yüreğim alevden bir toptu. Aklıma geldikçe yüreğim bir başka yanıyordu. Terminale vardığımızda amcamla babannem beni almaya gelmişlerdi. Sevdaya inmesinde yardimci oldum. Yabancı yabancı bakıyordu etrafa. Elinde sıkı sıkıya tuttuğu adres yazılı kağıt vardı.
- Hadi biz bırakalım seni, dedim.
Nasıl sevindi anlatamam. Amcam adresi okudu,
- ben burayı biliyorum, seni bırakırız, dedi.
Babannemlere üstün körü anlattım. Çok üzüldüler.
Verilen adresi bulduk. Binanın önü kalabalıktı. Sevda inip inememekte kararsızdı. Ve birden bir hamleyle çıktı arabadan. Bize çok teşşekkür etti ve gitti. Sevda gidince amcam bana,
- hayırdır hangi rüzgar getirdi seni, anlat bakalım, dedi.
- ne yani özleyipte gelemezmiyim, dedim.

yazan: Melek Udeh