Melekler Şiiri - Fulya Gökçek

çok yalnızım çok
gece uykularım kaçıyor
rüyalarımda birileri beni öldürmek için savaş veriyor
hep beyazlar içinde yerde yatıyorum
ama hiçbir yerimde kan izi yok
o karanlıkların içinde tam biri beni kurtarmak için
elini uzatıyor
tam yakalayacak gibi oluyorum
birisi gelip
koluma bıçağı saplayıp gidiyor
elini tutacak bir kolum kalmıyor
Allah'ım neden bu yalnızlık
nerde sevenlerim
ruhum
hani kendimle olan barışıklığım
Allah'ım göremiyorum
etrafım karanlık
zaman akmıyor
uyanamıyorum
rüyalarımdan
dürtülüyorum
hissediyorum
gözlerimi karalar bürümüş
açılmıyor
yoksa gerçekten bu dünyadan göçüp gitmişmiydim
sevenlerimmiydi bana elini uzatan
artık ulaşamayacakmıydım
onlara
paylaşamayacakmıyız
sevinçlerimizi hüzünlerimizi
annemi duyuyorum
kızım diyor
Allahım neler oluyor
korkuyorum
sesim çıkmıyor
ben burdayım diyorum
baba
ben geldim burdayım
elimi uzatıyorum
dönme arkanı baba
Allahım kimse beni görmüyor
uyanmak istiyorum
Her yer iyice karanlık oldu
artık hiçbir şey duymuyorum
toprak geliyor ağzıma
son kez anne diyorum
duymuyor beni
yalnız kaldım
tüm sesler gitti
artık ruhumu teslim ediyorum
hiç bir şey gözmün önünden film şeridi gb geçmiyor
ben sizi hep görüyor olacağım
melekler yanınızdan ayrılmasın
fulya gökçek
26.01.2007