Melek Olan Bir Anneye Şiiri - Aslı Demirel

Niye yaa niye!
Beni kolsuz, kanatsız
Bıraktın niye!
Kalbimde koca bir
Yara açtın
Niye!

Ben değil miydim
Senin bebeğin?
Ençok sevdiğin,
Kıyamadığın,
Uzakta olsan da
Sevginle sarıp
Sarmaladığın
Ben değil miydim?

Niye!
Daha doyamadan sana
Sensizlik acısı yerleşti
Koynuma?
Nasıl da yanılmışım
Hep benimle olacağını
Sanmakla.
Cezam sensizlik oldu
Niye!

Ayrıca
Hayat okulunun da
Tembel öğrencisiyim.
Bu acıyla yaşamayı
Bir türlü öğrenemedim.
Bir de seni böyle üzüyorum.
Sensizliğe yenildim.
Gözyaşlarımı kurutamıyorum...

İsyan ettim ara ara
Yaradana.
Üzgünüm ana.
Senle oluşuma şenlik
Yaptım da
Gidişine ruhum isyanda...

Yarımım ana yarım.
Hala soruyorum
Sensiz ne yaparım?
Zaman geçti, geçiyor
Ve geçecek sensiz.
Sensizliği hapsettim içimede
Kıvranıyorum çaresiz...

Kurala, düzene 'uy' diyorlar.
Sensizliğin yangınını görmüyorlar.
Onlar ne bilecek ana
Ancak ahkâm kesiyorlar...

Ne bilsinler sensizliğin acısını?
Herkesin kendinedir acısı.
Benim içimdeki yangınım
Öyle büyük,öyle büyük ki
Durduramıyorum yakarışlarımı...

Rüyalarıma geliyorsun ara sıra.
Sağol anam beni unutmayışına.
Onlar da olmasa,
Dayanamazdım, katlanamazdım
Bu hayata...

Yarımım anam yarımım.
Sensiz,
Gülüşlerim,sevinçlerim yarım.
Hayatım, soluğum yarım.
Gökyüzü, güneş, ay, yıldızlar yarım.
Seni gittiğin yerde
Yalnız bırakmazdım yaa!
Olmasaydı çocuklarım...

(04 10 2006)