Ey bu toprağın evlatları
Boyu dağları aşan; gölgesi zalimi korkutan
Cumhuriyet ecdadından sana yadigâr
Dünden bugüne yar olmuş emanettir sana bu diyarlar
Bin aslan yatar bu vatanın toprağı altında
Sonbaharın rüzgârıyla sallanırdım salıncakta,
Mevsimler yorulduğunda,
Ayaklarımla sallardım kendimi bir başıma.
Yorulurdum, yine de yetmezdi belki de sabahtan akşama,
Ayaklarım toz, tozpembe,
Ruhum ise masmavi bulutlarda gökte.
Ben ağlarken seni gülen gözlerinle tanımıştım.
Gülen gözlerinde ağladığını anlamıştım.
Ve büyüdükçe senin yaşadığın hüznünle tanışmıştım.
Senin annem olduğunu, büyüdükçe anlamıştım.
Korkarım sensiz gölgesiz kalıp ellerde kurumaktan,
Ve kurumaktan gözlerim, yağmur dinmek bilir mi anne?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!