Melek Çiçek Şiirleri - Şair Melek Çiçek

Gözlerin gözlerime değince tarifsiz çarpardı kalbim
Adeta yok oluyordum bakışlarında
Kalbim o kadar seninle dolu ki
Seni çok seviyorum sevgilim.

Seni tanıdıktan sonra,

Hayat küçük yap-boz parçalarından ibaret oldu sanırım.
Her an her saniye başka bir parça.
En kötü kısmı ise bu parçaları birleştirme sırasında gerçeklerşiyor,
Birleştirmeye çalıştıkça git gide daha da karıştırıyorsun
İçinden çıkılmaz bir hal alıyor,
Boğuştukça kayboluyırsun…

Sana hasret yaşamaya alışmıştım.
Kendimi koşullandırmıştım.
Herşey öyle zordu ki...
Zaman sensiz geçmiyor,
Seni özlemek canımı çok acıtıyordu...

Bir şiiri yaşamak diyordu
Evet
Biz beraber bir şiiri yaşamıştık onunla...

Bazen özlerdik birbirimizi
Bazen kıskandık sebebsizce

Gitmek istiyordun
Bu zor olsada çıkmamı istiyordun hayatından
Söz ver diyordun
Ağlama diyordun
Hayatına devam et ve beni unut diyordun
Yapamazdım

-Seni seviyorum- kelimesiyle başlamıştı herşey,
Oysa ne kadar zordu bu kelimeyi gözlerine bakıp söylemek...
Gözyaşlarımın içinde seni hapsetmek...
Yüreğimin en çaresiz yerinde seni gizlemek.

Seni bütün iliklerime yüreğimin son noktasına

Sevmek bu dünyadaki en güzel duygulardan biriymiş. Ben bunu geç farkettim. Sürekli yanlış sevgilerin peşinden koştum, boşuna ağır yaralar aldım gözümün önündeki aşkın büyüklüğünü göremedim, yada belki gördüm ama kaçtım ondan.....

Aslında biliyordum beni sevdiğini oysa ben o zamanlar yalan aşkların, sahte kahramanlarının peşindeydim. Kendi kaderimi kendim mühürlemiştim.....

Geçte olsa anladım, geçte olsa gerçek sevginin sende olduğunu anladım. Ama geç kaldım galiba şimdi ben senin sevginle zaman geçirdikçe, ben sana yaklaşmaya çalıştıkça sen kaçıyorsun, ben sensizlikten korktukça sen beni sensiz bırakıyorsun......

Bazen bir daha hiç açmamak üzere
Gözlerini kapamak istersin.
Bazen de biran önce uyanıp
Tekrar kapatmaktan korkarsın.

Oysa bazen öyle anlar yaşanır ki,

Dün gece ansızın uyandım
İnce bir sızı fark ettim yüreğimde
İsmin dilimin uçundaydı ama,
Konuşmamak için tutuyordum kendimi
Neden bilmiyordum ama,
Korkuyordum...

Nerden başlamam gerektiğini bilmiyorum. Doğru ve yanlışı ayırt edemiyorum. Galiba yoruldum. İş, aile, aşk, arkadaşlık, dostluk, hepsi karışıyor mu ne? Oysa ben sade bir hayat istemiştim. Karışık olmayan.....
Sade kahve kadar acı ve çekilmez bi hayat istememiştim....
Doğru olan neydi peki;
Sorunlardan kaçıp gitmek mi? Yoksa kalıp mücadele etmek mi? Hangisini seçmekti mantıklı olan.
Kaçtıkça hiçbişi çözülmücek seninle beraber sorunlarda gelicek sen gittikçe peşinden kovalıcak bi çıkışı olmucak..
Oysa kalıp savaşmak belkşde acı çekmek olacak belki günden güne bitmek olacak tükenmek olacak.