Mine YİRMİLİ
2000 yılı Anneler Günü Yazı Yarışması İkincisi
Melek Annem...
Bana göre sana yazılacak en uygun hitap şekli buydu. Çünkü melekler görünmez varlıklardır, sende bu ünvanı bundan 32 yıl önce18 Ağustos tarihinde,yani ben henüz 11 yaşımda iken aldın.
Ne yazık ki mektubum eline geçemeyecek kadar uzaklardasın.42 yıllık ömrüne ne kadar da çok şey sığdırdın.Üzüntü,yorgunluk,stres,bütün bunlar yetmezmiş gibi; beş tane de evlat.
Aslında senin kızında vardı,oğullarında,beni bu dünyaya getirmene hiç gerek yoktu.Acaba beni 11 yaşımda öksüz bırakacağını bilseydin,dünyaya gelmeme neden olur muydun?
Çocuk aklımla bile ölüm haberini duyduğumda,”Keşke annem dağların ardında olsaydı da, toprak altında olmasaydı” dedim. Çünkü günün birinde seni görebilme umudum olurdu.
Sana hiç doyamadım ben anam…Benim hatırladığım kadarı ile yedi yaşımdan sonra senin ikamet adresin hastaneler oldu.
Canım Annem,kıskançlık nedir hiç bilmedim.Yeni giysilerimde olmadı benim hiç.Kimsenin elbiselerini kıskanmadım.Oyuncak bebeklerimde olmadı; ama kimsenin oyuncak bebeklerini de kıskanmadım.Fakat senden ayrıldığımdan bu yana annesi olan herkesi kıskandım.Çünkü koynunda büyüyeceğim bir annem yoktu.Şu yaşımda bile bu duygularım hiç değişmedi.
Okul yıllarımı hatırlıyorum da; sabahları alnıma konan bir öpücükle “haydi yavrum uyan”yerine; saatin acı acı çalan zili “haydi çok uyudun kalk artık” dercesine bağırıyordu.
Acı,tatlı yıllar su gibi aktı gitti…
Melek annem “artık bende bir anneyim” Sende tatmaya doyamadığım anne sevgisini şimdi iki yavruma tattırıyorum.Seni çok özlememe rağmen; sana kavuşmak için hiç acele etmiyorum.Çünkü benim yaşadıklarımı onlarında yaşamasını istemiyorum.
Bu nedenle sana olan hasretim daha devam edecek.Yorgun anam; ilk ve son kez yazdığım bu satırları,bir görevi yerine getirmek üzere yazıyorum.
Canım anam; “O’na bir mektup yazın” dediler,bende yazıyorum.Dereceye gireceğimi sanmıyorum.Çünkü ben bir anneye değil,bir meleğe mektup yazdım.Hayatta olmayan birine mektup yazılır mı? Ama olsun; beş yıldır severek yaptığım mesleğimin bir görevini de yerine getirmenin mutluluğunu yaşıyorum.Bu da bana yeter.
Annemmm…Senin yaşayamadığın güzellikleri,ben yuvamda eşim ve çocuklarımla yaşıyorum…Ruhun şaad,mekanın cennet olsun anam! ...
12 Mayıs 2000
Kayıt Tarihi : 20.7.2009 20:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Benim Annem Bir Melek! Bundan dokuz yıl önce; yani 2000 yılında; (Şu an hala devam ettiğim) Uluslar arası bir firmanın, müşteri temsilciliğini yaptığım dönemde; firmamdan bir mektup aldım, mektubun başlığı şöyle diyordu; ”O’na bir mektup yazın” Evet aynen böyle yazıyordu. İçerik ise şöyleydi; Sizleri annenize duygularınızı ifade eden bir mektup yazarak, yarışmaya katılmaya davet ediyoruz. Mektubun içeriği bu ve buna benzer cümlelerle devam ediyordu… Mektubu okuduktan sonra; gözümden sıralı akan incilerim süzülmeye başladı…Çünkü o an yoğun bir duygu akışına kapılmıştım… Ben; bu yarışmaya katılmayı çok istemiş-tim. Fakat koşulları vardı. Bu koşullardan biride anne olmaktı. Evet, ben bir anneydim ve yarışmaya katılabilirdim. Ama benim mektup yazacak bir annem yoktu ki. Peki, ne olacaktı? O’na bir mektup yazsam; duygularımdan nasıl haberdar olurdu ki? Olamazdı… Birde şu vardı; annem olmadığı için; dünyada olmayan birine mektup yazsam yarışmada kabul edilir miydi acaba? Ama olsun, yarışmada kabul edilmese bile; benim geçmişte bir annem vardı ve ben anneme yazacağım bir mektupla; hem yıllarca içimde yoğunlaşmış olan anneye özlemlerimi yazıya dökecektim. Hem de içimden dışıma taşan duygularımı herkesle paylaşacaktım… Bu, yarışmayı kazanmanın ötesinde bir duyguydu… O an sadece Anneme mektup yazmaya odaklanmıştım. İnanın bana; bu konuda o kadar doluymuşum ki; Önce iç sesimle beynime yazdım duygularımı; sonra ise aynı duygularımı kaleme aldım… Daha sonra, aynı günün akşamı; Aile bireylerimle paylaştım; Değiştirmem gereken bir yer var mı, diye fikirlerini sordum. Ertesi günde hiçbir kelimesini değiştirmeden firmaya yolladım mektubumu…(o günü takip eden günlerdeki detayları hiç yazmıyorum) Daha sonra,mektubum firmaya ulaşıp; Basın ve Edebiyat Dünyasının ünlü isimlerinden oluşan bir jürinin onayıyla; Türkiye genelindeki temsilciler arasında; İkinciliğine hak kazandı… O güne dair anımı da aşağıya aktarıyorum; okumak için ayıracağınız zamana şimdiden teşekkür ediyorum... Ödül töreninde Şirketin bir yetkilisi sahne sunumunu yaparken; “Anne olan kadının annesine yazdığı mektuplar” yarıştı… sözleri ile başladı ve şöyle devam etti.Şimdi kazanan üç anneyi annelerine yazdıkları mektupları kendi ağızlarından okumak üzere,üçüncüden başlayarak sahneye davet edeceğim… İşte burası çok kötüydü; Çünkü ben bu mektubu yazdığım günden itibaren,hemen hemen her gün ve günde 5-6 kez çeşitli arkadaş topluluklarımda okumuştum…Her okuduğumda da kendim ve dinleyenler duygulu anlar yaşamıştık.Peki şimdi ben bu mektubu bu kadar kişinin önünde duygulanmadan nasıl okuyacaktım…………….? Ama okuyacaktım… Evet, adım okunup kürsüye çıktığımda yapacağım tek şey vardı; o,da açılış konuşmamı yaptıktan sonra; az evvel sizinle paylaştığım şeyleri O’nlar la paylaşmaktı.Paylaştım…şöyle ki; ”İşte bu yüzden,mektubumun neresinde kopacağımı bilemiyorum; eğer okumaya devam edemezsem; sizlerden şimdiden özür diliyorum” dedim ve başladım okumaya; Mektubumun daha ikinci paragrafında tıkandım…boğazımdaki yumrularım konuşmama engel oluyordu… Devam edemeyeceğimin özrümü dilemek için, salondaki kişilere doğru başımı kaldırdığımda; bir garsonun elinde bir tabak içerisinde; izleyicilere peçete dağıttığını gördüm. İşte O an okumama engel bir durum görmedim; ağlamak ayıp değildi ve derin bir nefes alarak okumaya devam ettim… Bu benim hayatımda aldığım en anlamlı ödüldü...
selami
yazar, gerçekten yazmış.
TÜM YORUMLAR (4)