Meleğin Çağrısı Şiiri - Övül Gürel

Kayboluyordu ruhum
Akıp gidiyordu karanlıklara yavaşça
Tutmuyordu kimse ruhumun ellerinden
Ölüm arzusu dinmiyordu ne yapsam
En mutlu olduğum anda bile
Fısıldamaya başlıyordu beynimin içinde
Susturamıyordum, çağırıyordu
Aralıksız çınlıyordu beynimin içinde ölüm
Çığlıklarım içimde patlıyordu
Duymuyordu kimse yalvarışlarımı
‘Kaybolmak istemiyorum’
‘Kaybolmak istemiyorum’
‘Kaybolmak istemiyorum’ diye
Sonunda sustum
O gün yenik düştüm meleğe
Yorulmuştum savaşmaktan artık
İçimdeki o küçük kızı,
Umutlarımı,
Düşlerimi,
Gülüşlerimi…
Her şeyimi rehin bıraktım
Kara kapının ardında bekleyene…
Yıllar geçti
Şimdi,
Kendi kanında boğulmuş bir cesedim
Cam kırığı yerleşmiş gözlerime
Baktıkça kanıyorum.