Meleğim Şiiri - Bahattin Tonbul

Yokluğunla şu dünyada kendimi ne kadar yalnız hissediyorum
Bazen çok arıyorum yokluğun içimi yakıyor
Kendi kendime konuşuyorum ve için için göz yaşı döküyorum
Çaresiz kalıyorum olaylar karşısında
Bilirsin sert olamıyorum,merhamet doluyum adeta
Sen ve ben dertlerimizi aktarırdık bir birimize
Destek verirdik psikolojik olarak
Düşüncelerimizi duygularımızı çözerdik en makul bakarak
Yardımcı olurdun hislerime rehber olup yön verirdin
Şimdi hepten yalnızım artık
Bütün dertlerimi şiirlerimle çözmeye çalışıyorum
İçim yanıyor alevini gösteremiyorum ama
Sağa sola kaçmadan direk yazıyorum
Duygudan uzak
Parçalanıyor yüreğim,nereye kaçsak
Yok dünya küçük tek yer senin gibi toprağa karışmak
Çözüm mü? onu da bilemem
Şu an kendi dünyamdan başkasınıda göremem
Hayat devam ediyor
Çocuklar içerilerine atıkları şeyleri üzülmesin diye
Benden saklıyor olabilirler
Çok tatlı meyveler bıraktın bazı noktaları acı olsada
Nitekim meyve
Senin duygularına boğuluyorlar
İçin için yokluğun yakıyor onları adeta
Nasıl sevgi bıraktın hepimize
Sensiz yapamıyoruz bu dünyada öksüz kaldık
Hepimizde
Muhtacız varlığına ne olur yardım et ailemize
Yansada külünü dışarı atamıyoruz yüreğin
İçimizde duruyor o kocaman yerin
Her an ateşlemeye hazır gibi duruyor kalbimizde sevgin
Sen yaşarkende bu dünyada melektin,şimdi de
Hata gönlümüzü fetetmiştin
Unutamıyoruz,unutamayızda canını yediğim
Meleğim.
4.07.2008
Bahattin Tonbul