Meleğim Şiiri - Yusuf Ay

Anne dedi bir çoçuk ıssız sokakta,
Sonra koştu meleğine bir solukta.
Üşüdüğümü hissettim bu karanlıkta,
Yalnız olduğumu anladım sokak başında.

Babamdan öğrendim bende meleğimi,
Anlattı bana doğduğum o geceyi;
Bir melek ki kendi canından vazgeçmiş;
Bir kez görmeden beni dünyadan göçüp gitmiş.

Meleğime ağladım bütün bir gece,
Hayali bir masal ismiyse bilmece.
O melek ki kendi canından vazgeçmiş,
Yavrusunu Allah'a emanet edip gitmiş.

Öksüz diye koymuşlar adımı,
Fatma teyze vermiş sütümü ve aşımı.
Geceleri masallar anlatmış babam,
Yıllarca sevdiğim,bildiğim tek adam.

Bir gece anne dedim Fatma teyzeye;
Üşüyordum, beni ısıtsın diye,
Anne gibi değilmiş meğer onun kucağı,
Meleğim gibi olamaz meğer onun yüreği.

Bir gün anne dedim öğretmenime;
Korkuyordum,beni avutsun diye,
Ağladım,gözyaşımı silsin diye
Anne gibi değilmiş anladım yine.

Yıllar sonra koca bir delikanlıydım;
Meleğime şiirler yazar dururdum.
Rüyama girer öperdi annem,
Hayaliyle her zaman yanımdaydı annem.

Anne dedi bir çoçuk ıssız sokakta,
Sonra koştu meleğine tek bir solukta,
Bir demet çiçeği verdi hemen oracıkta,
Anneler günüymüş meğer ağladım o sokakta.

Sonra koştum bir an bile durmadan,
Üç buket çiçek aldım yaşlı bir amcadan,
Fatma teyzeye gittim öptüm elini,
Anne dedim ona,öksüzüm deyip ağladı.

Okula gittim, sarıldım öğretmenime,
Çiçeği verdim pamuktan ellerine,
Öksüzüm dedi, hıçkırarak ağladı.
Annem dedim ona,ciğerini dağladı.

Ağlayarak çıktım mezarlığın yokuşunu,
Gözyaşımla ıslattım annemin mezarını.
Meleğime,anneme çiçeğini uzattım;
Annem dedim toprağına sarıldım.

Üşüyordum,korkuyordum,ağlıyordum.
Gözyaşımı annemin toprağına akıtıyordum.
O an kulağımda bir ses; öksüzüm yavrum,
Meleğim yanımdaydı artık üşümüyordum.
Meleğim yüreğimdeydi artık korkmuyordum.