Meleğim Şiiri - İlknur Topaloğlu

Ben en çok seni sevdim meleğim
Bunu en çok ben sana anlatamadım
Ne baharlar geliyor dünyama
Ne güneş eskisi gibi doğuyor
Her gün, her mevsim birbiriyle aynı
Ne güller, bilirsin en çok gülleri severdim
Onlar bile eskisi gibi açmıyor
Sen gibi senin gibi kokmuyor
Anlardım bitkiden falan ama
Toprağın teninle buluşacağı fikrini düşündükçe
Gülmüyor, gülemiyorum
Oysa sen benim en çok gülüşümü severdin
Artık gülmelerim de ağlamalarıma karışıyor.
Her sigara yakışımda hasretin içime doluyor
Sonu geldiğinde, sonun gelmiyor be meleğim
Özleminin ateşi tüm bedenimi kavuruyor.
Başıboş, meczup gibi sokaklara vuruyorum kendimi
Her köşe başında silüetin beliriyor
Yaklaşmak istiyorum, sarılmak sıkıca
Birden kayboluyorsun gecenin karanlığında
Ne kadar koşsam da ardın sıra
Yakalayamıyorum, dokunamıyorum sana
Eli kolu bağlanmış bir mahkum çaresizliğinde
Kalakalıyorum ortada...
Sana olan sevdama kelepçeleri tanık
Gönlüme vurduğun açılmaz prangaları da
Sanık ilan ediyorum.
İdamıma bile razıyım senden olsun yeter
Ölüme yürümem koşarım hemen.
Oysa idamlık birinin son dileği gibi
Anlatmak isterdim olan, olmayan her şeyi
Tüm çıplaklığıyla
Son bir kez olsa, haykırmak isterdim
Gözlerinin içine bakarken eriyen bedenimi
Ellerimi tuttuğunda yüreğimde yaktığın ateşini
Giderken ardından döktüğüm gözyaşımı
Sana olan aşkımı
Bitmeyen, bitemeyen sevdamı.
Ah be meleğim!
Ben en çok seni sevdim
Ve bunu en çok ben sana anlatamadım...