gülünce;
çam fıstığı gibi açılırdı
dudakların
ve yanaklarıma kelebek olur
konardın.
ağlayınca;
pınar olup akardı gözlerin
kalbime saplanan ok olup
kanardın.
meleğim...!
azrailden tek farkın senin
ne ağlaman,
ne gülüşün
bir kere değil
bin defa öldürüşün.
Kayıt Tarihi : 26.3.2014 07:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!