Melankolinin Tütün Ceketi

Bir şişe devrilmiş denize,
içinde buruşuk bir kâğıt,
üzerinde tek bir kelime: Atma...
Ama sen çoktan gitmişsin,
dalgalar seni alıp götürmüş.
Ben mi?
Kumsalda yalınayak,
ceplerimde pasaportsuz bir hüzün…

Bir çay kaşığı eriyor avucumda,
çay değil de, içindeki hatıralar yakıyor.
Güneş "dün" diyor usulca,
oysa senin dünün yok,
benimse yarınlarım…

Bulutlar tütün kokulu ceketini giyiyor,
zamanı yakıyor bir sigara gibi.
Senin saatinin akrebi, eski bir yara gibi sızlıyor,
benimkisi, bir fotoğraf gibi donmuş…

Sokak lambaları tek tek sönüyor,
kimse bilmiyor hangi aşık yanıyor,
hangi mektup postaya hiç verilmedi,
hangi adımlar sokağın başından geri döndü.
Sen zaten yoktun,
ben ise içimdeki yangının ortasında durdum,
ne söndüm, ne de küle dönebildim…