Melankolik yüreğim yine bu gece...

Melankolik yüreğim yine bu gece...
Yudum yudum çekiyorum içime tütüne bandığım sessizliğimi...
...

Karanlığın ortasında kalan yalnızlık ve türküler var dilimde...
Düşünmek ve ötesinde beklemek sabaha doğacak güneşi...
Ne umut var ne de umuda yürüyecek derman dizimde...

Dört duvar bir oda ve melankoli işte bizbizeyiz yine bu gece...
Ne duvarlar anlar bende ki sessizliği ne de ben onlarda ki sesleri...
Düşünür dalarım, gözlerim yollarda..
Anlamsız bir bakış bu aslında; neye kime benimde bilmediğim...

Mutluluğun sebepsizliği gibi melankolide bazen uğrar insana...
Sessiz kalırsın konuşamazsın, hoş konuşsan da kimseye anlatamazsın...
Sarılıverirsin üçbeş satıra belki onlar anlar seni diye...
Bilirsin onlarda anlamayacak seni senin anlamadığın gibi....

Melankolik yüreğim yine bu gece....
Sormayın neden diye...
Sessizce çekerim melankoliyi içime bir tütün bir de şarkılar sayesinde...
Gitmesini istesem de melankoliyi severim aslında ben o her bana geldiğinde...