Melankolik Yalnızlığım Şiiri - Hakan Karali

Yalnızlığıma uzanmış uyurken
Kör karanlık bir kuyudayım
Ağzı küçük, içi geniş ve melankolik
Yanımda ise mavi saçlı bir kadın

Elimi uzatıp -hadi- diyorum;
Yukarısı gökyüzü, beraber çıkalım

Kuyunun ağzına bakıp bana
-Gökyüzü çok ufak- diyor
… Gülüyorum

Elleriyle gözlerimi kapayınca
Bir anda büyüyor karanlık
Gökyüzü karanlığın içinde ufacık

Yıllarca karanlığı küçük sanmışım
Kuyunun dibindeki kurbağanın
Gökyüzünü kuyunun ağzı kadar
Sanması gibi…

Aklıma yığılan soruları
Susarak gözleriyle cevaplıyor
Konuşacakken kapıyor ağzımı
Fakat elleriyle değil
… Uçuyorum

Hayat denen kör kuyudan çıkmak
Karanlığa düşmekle başlıyor
O anda gitmek istemeyip bağırıyorum

Seni seviyorum(!)
Sesim yankılanıyor kuyuda
Oda beni seviyor(!)

Melankolik yalnızlığım…