Melankolik Travmalar Şiiri - Sebahattin Abi

MELANKOLİK TRAVMALAR
“Sisli bir gecenin çığlığına gizlendi gülüşler,
Ve buğulanmış bakışların damlarlında kıyamet.
Yerle bir oldu hayaller.
Yüzün kırık bir aynada şimdi, hangi yanına baksam başkasın.
Ve her başkalığında geçmişteki aynısın.
Zehir içmekte neymiş.
Dudaklarının suskunlukla birleştiği yerlere süreceksin ki
Ölüm sen gibi güzel olsun.”

Bak yine yorgun düştüm. Üstüm başım yalnızlık kokuyor. Ve kayboldum seni düşlediğim gecelerde.
Kokunun sindiği hatıralarım var benim. Bu yüzden midir mevsimlerimin sen kokması. Gökkuşağı kaç uzun yoldur sana sevgili?
Hatıralarıma sinmiş kokunla ararım seni, daha ne kadar yakın olabilirim maziye.

Düşümün düştüğü her sende üşümelerim düşer tenine, ürperirsin.
Bu gece düşlerim düşük yaptı sevgili bir parçam düştü dışıma, bir ateş düştü içime. Ağlamadık ikimizde. İçimiz çok acıdı sevgili. Bakamadık yüz yüze. Sustuk.

Paslı bir cümle batıyor yüreğime, sustukça kanatıyor gecelerimi, içim acımıyor da, sensiz öleceğimi bilmek var ya o kahrediyor beni. Ayrılıklara çatılmış bir aşkın askerleriyiz artık. Ve ben yorgunum sevgili. Yenilgimi ilan etti yüreğim beyaz bayrak çekti yüreğinin zirvesine.
Odamdayım ve gecedeyim, yüzümde esrik bir tebessüm bu saatlerde. Şarkılar eşlikte geceye, her gidişinde, gidişinin şarkıları gözlerimde. Ve ıslak bütün şarkılar bu gece gözlerimde. Hıçkırıklarımda tamamlanmamış bir kadın hüznü var. O ağlamalarla aldatıyorum seni. Sigara dumanlarımla bitmemiş bir aşka terk edilmiş bir kadın çiziyorum. Onunla aldatıyorum sensizliğimi.

Sesim kaç şiire sustu hatırlamıyorum ve radyoda kaç şarkı sustu gidişlerine. Lal oldu gece vakti ve ay geceyi boyamakta inadına. Ay yoruyor karanlığı. Karanlık istiyorum sevgili çek üzerimden ışığını. Perdeler çekili yinede sızıyorsun odama. Yapma bunu gelme üstüme bu kadar çıldırabilirim. Yoksa özleminde asabilirim yüreğimi.
Amacını yerine getiremeyen tüm ruhlar terk-i diyar etmezler sevgili. Bu yüzdendir ki kıyamete kadar yeryüzündeyim. Dolunaydan çaldığım ışıksın sevgili. Yeryüzünü aydınlatırken sen, ben dağların yücesinde ciğerlerimi parçalarcasına susacağım. Yüzüne karşı söyleyemezdim. Çünkü söyleyeceğim hiçbir söz senin susmandan daha anlamlı olmayacaktı.
Seni görmek için sana ihtiyacım yok. Sık sık anılarımda yolculuğum bundandır… Sendendir.

Ne kadar sevebilir ki bir insan? Eş değer mi olmalı sevmeler? “çok büyük seviyorum seni” , “tahmin edemeyeceğin kadar çok seviyorum seni”. Der sevenler.
Ne büyük saçmalık..! Ne büyük aldatmaca..!
Hatırlıyormun sevgili;
“yalnızlığı seçtim” demiştim sana. O yalnızlık sendin.
“özlemeyi seçtim” demiştim sana. O özlem sendin.
“ölümü seçtim” demiştim sana. O ölüm sendin.

“Zehir içmekte neymiş.
Dudaklarının suskunlukla birleştiği yerlere süreceksin ki
Ölüm sen gibi güzel olsun.”

Sebahattin Abi/22.01.2013/Mekankolik Travmalar.