Melankolik Damlalar Şiiri - Osman Akçay

Zemheri güneşe özlem duyarken
Kır çiçekleri de umudun muhteşem baharını gözler,
Gökyüzünün havai fişekleri eşliğinde
Ufuklara âşık özgürce yüzen beyaz teknelerden
Yağmurun selam getirmesini bekler

Sensizken yağmurda ıslanmaktan hep korktum ben,
Güneşte duran külahtaki dondurma misali
Eriyecek gibi.
Bu yüzden yokluğunda yağmuru,
Evin şapkasına sığınıp
Hayal kırıklığı delikleriyle parçalanmış
Pencerelerden izledim

Mermi gibi anılar hedefini on ikiden vururken
Kırık boncuklar gibi verandaya çarpan yağmurun
Küskündür ayak sesleri.
Oysa kelebeğin kanatlarına vidalanacak kadar
Küçüktü hayallerim

Gönlümdeki müzik kutusunun her notasında sen varken
Yağmuru suçlayamam,
Uykusuz geçen gecelerin sabahında
Yanaklarımdan süzülen melankolik damlalar
Yastığımla muhabbet etse bile

Örülen duvarları yıkmak
Yüreği yaşam sunan bir göle çevirmek için
Sevgi sözcükleri fısıldar her yağmur damlası,
Kısa süren yolculuğunda

Yağmurun gözyaşları olarak düştüğüne
Yemin ediyor kahverengi ıslak saçların
Ve içinde büyüttüğün öfkenin silinmediğine.
Anladım, saçlarında güneş ışığı olmak çok zormuş

Seğmenoğlu