Melankolik Bir Aşka Düet Şiiri - Adnan Taş

Romeo ve Jüliet’ten bir tüy koparıp özümsediler
Efsane bir sevdanın en kutsal duygularını
Efsane bir aşkla cesaret alan
Bu sevda büyük acılara gebe kalsa bile
Bir nefes bulup solmuşlar efsane bir aşkın derin soluğunda
Susuz bir vazoda koklanan solmuş bir çiçek
Ve yalnızlık duvarlarında beklenen bir aşk
Her aşk doyumsuz duygularda sarhoş olur
Ve masum olur
Silinmiş sözcüklerle fısıldar en mahrem duyguları
Kalbim toparla artık bu sevdayı

Artık hangi kasırga yüreklenir bu iki kumruya dokunmaya
Ve dünya da anlayacaktır
Hiçbir ölümün hayatı satırlarda kısırlaştıramayacağını
Hangi hayat garanti etmiş ki sonsuz yaşamayı
Kalbim, toparla artık bu sevdayı
Yalnızlığın rutubetli duvarlarından
Her sessizlik bitmek bilmeyen derin bakışlara vesile olurdu
Konuşulacak pek fazla şey olmayınca
Hangi koku böylesine geçmez olur
Yaslandığın omzumda
Gurur elvermez kal demek için kayması belli olmayan yıldızlara.
Kalbim bilirim Allahtan sonra sensin tek birleştiren bu sevdanın
Vedalaşan yolcularını
Senin kanatların sığınak
Senin yüreğin kutsal
Kalbim toparla artık bu sevdayı…