Melankoli Kardeşiymiş Yalnızlığın

Gamlı bir gönül penceresinden
Hüzün akan geceye merhaba
Boşlukta sallanmakmış yalnızlık
Ne sırrını anlatacak
Ne de konuşacak bir dost bulamamakmış
Yalnızlıkta yalnızlığımı paylaşırmısınız
Melankoli vurdu yine derinden
Kalleş bir dost gibi...

Suskun ve kanayan bir yürekle geldim
Ne olursa olsun konuşmak istiyorum
Yalan dolan da olsa
Akla gelmeyecek şekilde saçmalamak istiyorum
Anladım ki kimse yalnızlığı paylaşmak istemiyor
Hoş paylaşılsa adı yalnızlık olmazdı
Ve ben kendi kendimle konuşmaya
Dilediğimce saçmalamaya devam ediyorum
Gökte mehtap var ama
Mehataba inat kar yağıyor lacivert geceye
Yakamozlar kar üzerinde üşüyor...

Kirpikler ıslak
Notalar bile dost değil bu geceye
Şaraba konmuş zehir tadında
Ve ben bile bile içiyorum
Yalnızlık çaresizlik öylesine sarmış ki dört bir yanımı
İnadına yazıyor inadına saçmalıyorum işte
Gözümde uyku yok, yüreğimde huzur
Uyuyamıyorum...

Kimbilir belkide en doğrusunu siz yapıyorsunuz
Susmak, ne olursa susmak
Duygularını, hissettiklerini kendine saklamak
Belki de en doğru olanı
Yazdığım her harf kurşun oluyor
Vuruyor en mahrem yerimden
Geceye döküyorum gözyaşlarımı
Duyan yok gören yok
Renklerin en karasında
Geceye sarılıyor, şefkati vefayı buluyorum
Anlıyorum ki melankoli kardeşiymiş yalnızlığın...

Kaldırımlar en yakın dostum oluyor
Dinliyor ne söylersem
Hatta küfür bile etsem çıtı çıkmıyor
Vitrinler aynalar gibi düşman olmuş
Yansıtıyor bütün tükenmişliğimi yalnızlığımı
Ve ben bütün tükenmişliğimle saçmalamaya devam ediyorum
Kelimeler feryat figan
Kan damlıyor harf harf
Canhıraş feryatta heceler
Bütün bunlar olurken
Geceye saklanmakmış yalnızlık
Sevdalarını, hüsranlarını, umutlarını
Geceye soyunur gibi
Karanlığa anlatmakmış yalnızlık...

©
02 – 02 - 2015