Melankoli Şiiri - Kemal Gürleyen

Bu gece,
Yalnızlığımın gecesi olsun istiyordum.
Öylece...
Bir başıma...
Kimsesiz...

Bu yüzden,
Akşam vakti
Vurdum kendimi sahil yoluna,
Seni bile düşünmeden
Yürüdüm,sessiz,çaresiz...

Yollar ıssız,
Mevsim kıştı.
Şehirse yakmış ışıklarını,
Davetkar kadınlar gibi
Gizemli ve baştan çıkartıcıydı...

Birden,
Siyah saçlı güzel bir kadın
Nedensiz bir hüzün gibi,
Girip koluma,
Sessizce sürükledi beni
Şehrin karanlığına...

Sis çökmüş meydanları,
Çalgılı meyhaneleri,
Kırmızı fenerli sokakları geçtik

Hiç konuşmadan saatlerce yürüdük
Ve yol boyunca
Şehrin bütün ışıklarını söndürdük.

Sabahın alacakaranlığında,
Yırtıcı hayvan gözleri gibi
Uzaktan parladığında
Şehrin varoşları,

Kadın durdu,
Ve eğilip kulağıma
Usulca fısıldadı;
‘’Benim adım MELANKOLİ’’.....

İzmir/2007