Melankoli Şiiri - Şehri Karakaya

Hasret zinciriyle bağlanmışım ben,
Çelik halkaları kıramıyorum.
Ben bendeyim lâkin hâlâ yoksun sen
Hayalini bile kuramıyorum.

Karardı ziya yok ümit perdemde
Seni düşünürüm daim her demde
Bu akşam yine bir hayal gördümde
Düşte bile kokun alamıyorum.

Ayrılık korkulu kâbusum oldu
Seni düşünmekten gül benzim soldu
Tükendi ümidim kalbe gam doldu
Hüznümü gönlümden atamıyorum.

Sana kavuşmak zor anladım belli
Gönül duvarların dikenli telli
Seni beklemekten yaş oldu elli
Hep aynı durakta duramıyorum.

Unutmak aklımdan geçmiyor bile
Vicdansız demekte zor gelir dile
Bülbülem bir ömür hasretim güle
Varıpta bir dala konamıyorum.

Bu sevdanın sonu belkide mezar
Sensiz geçen günüm seneye uzar
Takatımda bitti,bak azar azar
Seni ben gönlümden silemiyorum.

Melankoli denen bu olsa gerek
Kim ermişki bizde vuslata erek
Divane oldum ben hasret çekerek
Bu sevdaya çare bulamıyorum.