Melankoli Şiiri - İzzet Kocadağ

Sen yoksun ya içinde, kapkaranlık bu şehir,
Gecesi zaten zindan, gündüzü ayrı kahır.
Sokaklarda hayalin, her an beni izliyor,
Her görüşte yüreğim bilsen nasıl sızlıyor.
Sanki bana “gel” diyor açılmış iki elin,
Görünüp kayboluyor, kopuk kopuk hayalin.
İçimdeki karanlık körüklüyor hüzünü,
Caddenin lambaları, ışıtmıyor yüzünü.
Uzayıp kısalıyor, dört yanıma gölgeler,
Ağlıyorum gören yok, kapanmış tüm perdeler.
Gözlerim umutsuzca karanlığı tarıyor,
Gecenin bir vaktinde, hala seni arıyor.
Sen uyurken bu gece ben sokakta yastayım,
Bir tek sensin ilacım, iflah olmaz hastayım.
Kaç hekime danıştım, diyorlar ki besbelli;
Çektiğin kara sevda, bir adı melankoli!

9 Temmuz 1988 - Cumartesi / Ödemiş