Melankoli Şiiri - Serdar Çakmakçı

Denize karşı oturuyor şair
kendisi suskun
kaleminin çenesi düşük
yeteneksiz diyorlar ona
ve içinde anlaşılamamanın
getirdiği sancılar
kıvranıyor düşünceleri
hayal dünyası tepetaklak
bir döngü içinde kayboluyor

Denize karşı oturtmuş imgelerini şair
kaleminin çenesi düşük
kendisi suskun
yalnızlığın başını okşadı demin
küstü kelimelere
ifadeleri yorgun
bitkin bir halde sözleri
bir döngü içinde arıyor kendisini

Şair hatırlıyor geçmişi
hatırlıyor Van Gogh'un
melankolinin kucağında
soluk aldığını
ve uzanmak istiyor
Atilla İlhan'ın avuçlarındaki
çarmıh acısına
değişiyor yüz ifadesi
boğazına bir yumru oturuyor
biliyor Nerval'in kör bir lambanın nefesinde
soluksuz kaldığını
bir döngü,
içinde kayboluyor

Denize karşı oturmuş şair
suskun kendisi
kaleminin çenesi düşük
yazıyor...
yakışıklı bir ölüye benzetiyor
yazdıklarını
ölümü hatırlatıyor bu benzetme ona
İrkiliyor!
Cemal Süreya gibi sarılamıyor
bir ağacın gölgesine
içinde döngüden izler taşıyor

Kendisine karşı durmuş şair
içinde kızılca kıyamet
bir parça kan buluyor
Orhan Veli'nin ağzında
ve zihninde çalıntı bir kelime
İntihar
kendisi suskun
kalemi suskun
İstanbul'u dinliyor
gözleri kapalı