Melankoli Şiiri - Fatma Müjgan

İşte bu vakit efkarlanırım ben,
Her akşam....

gelirken,ezan sesi yanık yanık uzaktan...
elimde bir kova,
içinde buz gibi su,
az önce çektim,
kuyudan...

bahçe büyük,
akşamsafalarının deli ediyor kokusu,
çardakta...
hanımeli ile içli dışlı,maraş gülleri...

kapı çalacak,
babam içeriye girecek birazdan...
çocukluğumun ve gençliğimin geri gelmeyecek,
o güzel günleri...

yine duruyorum avluda,
yine akşam,
yine ezan...
ama,artık yok!
o,kapıdan içeri girmeyecek babam...

bakıyorum,bir ayna misali hayatıma.
gözlerimde, geçmişin,düş kırıklıkları,
bir elimde
zorla aldığım özgürlüğüm.
bir elimde,
ziyan zebil olmuş hayatımdan geriye kalan...

bir porselen çaydanlık misali,kırılmış...
bana anlatıyorlar,
yoksa benim hayatım mı bu,dağılan...

şimdi,
sokak kapısının önündeyim,
elimde,
bir küçücük valiz,
anılarla dolu,
tıka basa,
geçmişten kalan...

birazdan,
bir araba geçecek,
el kaldıracağım,
beni alacak...
son bir kez,
dönüp baktığım bu kapıdan...

29 Aralık 1997