Melankolik İroni Şiiri - Önder Karaçay

Vazgeçemediklerinin toplamıdır insan
İnsan zamanla anlıyor ki
Yaşamak istedikleri ile yaşatılan
Arasında ki farktan
Mutsuz olma zevkini yaşar

İnsan anlamıyor insanı
Belki de hayat
Yanlış anlayınca ve yalnız kalınca güzeldi

Dün bizi mutsuz edenler
Bugün başkalarını mutlu ediyorlar

Mutluyken gözden kaçırdıklarımız
Mutsuzken canımızı yakar
İnsan hatasını hep mutsuzken anlar

Her insan bir başkasından
Bir başka insanın intikamını alır

Kim kime nasıl davranıyorsa
Mimarı odur

Bize bir hırsız lazım
Dertlerimizi çalacak

Acıların tek iyi tarafı
Üzdükten sonra anlamamızı sağlamasıdır

Sımsıkı sarılıyorsun hayata
Yine de düşüyorsun

İçe kapanmak değil melankoli
Dışa kapanıp içe açılabilmektir
Arada kilometrelerce gurur

Kendini ait hissetmediğin
Bir yerde bulunma mecburiyeti
İnsanı bunaltır

Bize hayranlık duyanları görmezden gelirsek
Bizi görmezden gelenlere hayranlık duyarız
Bizi acıtanları seversek
Sevenleri acıtırız

Söylediklerimizin muhatabı
Kulaklar değil vicdandır

Başkalarının peşinden gidenler
Kendi izlerini siler

İkiyüzlülükten yüz alanlar
Yüzsüzlükten kurtulamazlar

Senin için başkalarından vazgeçen
Gün gelir başkası içinde
Senden vazgeçer

Bu sebeple kayıtsız sürüklenen insan
Bezgin ve yaşam sıkkınıdır
Tedirginliği yüzünden tutunamayan insan

Birey olmayı başaramadığı için
Tekil kişilikte kalmıştır

Gitmek istese gidemeyen
Geldiği ve döndüğü yer arasında
Kaçışa sığınan
Ufalandıkca masumiyetini kaybeden
Melankolik acıdan doğan ironidir insan

Oğuz Atay'ın tutunamayanı
Kemal Tahir'in göremediği
Montaigne'nin gösterdiği
Dostoyevski'nin can sıkıntısı
Saik Faik'in duyarlılığı
Sartre'nin varoluşsal sanrısı
Heidegger'in zaman ve varlık sorgusu
Camus'un uyumsuzu
Dilimizden düşmeyen melankolidir insan

Bunca iyileşme çabasına rağmen
Çözülemeyen
Melankolik ironidir insan

Önder Karaçay