Melankoli Şiiri - Fatma Atalay

Erkenden çökmüş sessizlik,
--------sıradan bir günün akşamına...
Bu şehir uyumuş,
------ormanlar uyumuş
--------ve uyumuş bu şehrin sahipleri.

Yağmur bile zalim,
--------öyle sinsi konuyor ki toprağa
-----------sessizliği bozarım diye korkuyor...

Bir zamanlar ne muhteşemdi bu bina
şimdi köhnemiş duvarına asıyorum gözlerimi
ve yaşayamadıklarımı yargılıyorum
-------- yaşadıklarım beni yargılıyor,

Yeni hayatıma dair endişe bile yok içimde
içim oyulmuş ağaç gövdesi gibi bomboş.

Tanıdık biri vardı buralarda
coşkulu bir denize dalar gibi bakardım gözlerine

Çok zaman mı geçti ne
gereksizce mi taşıyorum emanetleri yüreğimde...