Melankoli Şiiri - Ayten Karakaş

Yine yalnızlığın gölgesi çıktı bana kuradan
Hangi yanıma dönsem
.................................... uzar sokaklar boyu,
Gecelere saklansam nafile,
Beni bekler kuytularda sessizce, bilirim
Bir adım atsam sürekli takipte…
Kendimi kaybetmek istiyorum yokluklarda
Düşünmesem,
Hissetmesem,
Varolmasam…
...................................................
Depreşmiş gene bu diyorlar
Desinler banane…
Ben beni bilmezken bilemezler ki beni
Niye istiridye gibi kapanmış içine bu diye
Kabuğum kalın.
Bilemezler!
.................................................içimdeki inciyi…
Vivaldi’nin kış mevsimi çalar kulaklarımda
Duymazlar,
Göremezler eteklerime yağmadan kar.
Kendimi bulduğumda evimizin sokağında olurum hep
Hiç bilmem nasıl geldiğimi
...............................Öyle ayaklarım hep ezber yapar gibi…
Bakarım duvarlara,
Neden sonra açılır benim dünyama
Girerim hiç düşünmeden,
Doğar güneşim
Gözlerim kamaşır bakınca renklerine
Beni bekler koklanmamış çiçekler
Bestelerini ilk bana söyler dallardaki bülbüler
..........................................herkes mutlu, umutlu…
Ellerimi kaldırırım, bulutlar avucuma değer, tutarım
Ansızın kapı çalar, bir el beni çeker
Uyanırım…
Kapılar hızla kapanır ardımdan,
Ben görmem, hissederim
Kokusu silinir burnumdan çiçeklerin
Avucumda garip bir ıslaklık…
Do mi sol muydu bülbüllerin şarkısı?
Unuttum…
Yine Vivaldi,
Kemanlar mı ağlayan?
Arkadaşlar gelmiş:'' hadi dışarı çıkalım biraz'' diyorlar
………………………………………………..
-Bekleyin,
kemanların gözlerini silip geliyorum…
.................................................

Tarih:01/06/2006
Ayten Karakaş
Kayıt Tarihi : 1.6.2006 23:44:00