Melankoli Şiiri - Gül Kabacaoğlu

Uçurumun kenarındayım.
Rüzgar savuruyor saçlarımı,
Tir tir titriyor bedenim,
Üşüyorum sanıyorum,
Oysa üşümüyor, düşüyorum.
Derken bir damla yaş düşüyor yanaklarımdan,
İçinde biriktirdiğim anılar,
Bir bir akıp gidiyor boşlukta,
can çekişen ruhum mu,
Kalbim mi çözemiyorum.
Hangisinin acısı daha büyük anlamak zor.
Ben, ben değilim...
Bu bedende sıkışmış bir hayvan gibi çırpınışlarım.
An geliyor; haykıra haykıra ağlamak istiyorum,
An geliyor; en kuytularda kaybolmak.
Bilmediğim bir boşluğa açılan kollarım,
Bir kuş misali süzülüyor gökyüzünde...
Boşluğun sonunda beni ne bekliyor bilmiyorum.
Duyduğum azgın dalga seslerinde kayıp mı olacağım,
Yoksa yeni bir şans için sahile mi vuracağım?
Şuan sadece düşüyorum,
Bir gamzelik gülüşümü alıp,
Kendimden geçiyorum...

07.01.2019