Melankoli Şiiri - Cemal Arslan

MELANKOLI
Gece.
Istanbul, gez sokak 13 numara.
Bugulanmis pencereden,
Iceri bakiyorum.
Salonda isiklar acik
Abajurlar isil isil
kimse yok...

Kucuk oda karanlik.
Sovale uzerinde, cicegin arkasinda
belli belirsiz rengarenk bir resim
gecmis gunlerden yadigar
kimse yok...

Sonra calisma odasi.
Pencere onunde kucuk bir masa,
uzerinde kalemler, kagitlar,
Hepsi yerli yerinde ortada bilgisayar.
Cicekler, yalnizca cicekler ve kitaplar
Kimse yok...

Sonra tatli bir ses kulaklarimda
hemen kucuk pencereye uzaniyorum,
kalbim carpiyor.
Ocak basinda kadinim, dilinde bir eski turku
baliklar tavada ben pencerede, kizariyorum.
Sesleniyorum, cagiriyorum, ulasamiyorum.
Disarda bir firtina, simsek, yagmur
Icerde kadinim, mutebessum, nazli, magrur.
Icimde kullenmeyen o sonsuz ates
belki serînletirdi, batsa kalbime gunes...

Salonda kucuk masa
Bir parca balik bir kadeh raki
dilinde hep o eski turku
« Bu sevdayi verme kullar basina
Muptelalik bir beladir guc olur
Beni aglatmaki sende gulesin
Muradina maksuduna eresin »

Ekranda, gecmis zamanlardan kalan
siyah beyaz goruntuler
Bir kadin bir erkek, konusuyorlar
Atmisli yillar, karanlik sokaklar
sefalet kasvet...
Kadinim pur dikkat.
Rakisikini yudumluyor.
Yorgunluk...
Kalkiyor.

Yatagina uzaniyor kedisi kucaginda.
Soguk oda, yatak soguk
sonra dusler, yazdan kalan
sevgilinin kollarinda
Sonra bir cift goz gulumseyen...
gulumsuyor.
Kadinim icerde ben disarda
ba-gi-ri-yo-rum
« Sevmek bir omur surer
Sevismek bir dakika
Unutsanda beni, seni unutmuyorum
Soylememem lazim biliyorum
ama elimde degil, soyluyorum
Seni cok cok seviyorum... »

Kimse, yok.