Melânkoli Şiiri - Vedat Didari

'bir özgeçmiş öyküsü'

I

gecedir
bir alkol ve duman denizinde
boğulmuştur hezeyanım
kalabalıklar içinde yalnız bir adamın
omuzlarına çökmüştür melânkoli

ilk kulaçlarımı hatırlarım
delirgin okyanusunda yaşamın
'kara maske'liğim hâliç köprülerinde
parke taşları üzerinde
büyüttüğüm 'pele' özlemi
'şerlok holms' kadar zeki
'nat pinkerton' kadar kurnaz
ve çokça 'tom miks','kinova'
'teks' ve 'teksas'

direklerarasında tıklım tıkış
tahta koltuklu sinemalarım
beyoğlunda tiyatrolarım
otobüslerim,trenlerim,
tramvaylarım,
sandallarım,mavnalarım,
vapurlarım

ah! o dönülmez zamanlarım
ellerimde akortsuz telleriyle
ispanyol gitarım
bir 'lâ' ya bir 'mi'ye basarım
yüklenip te akla zarar duygularla
binlerce kilometre ötelere uzanırım

çocuk-genç yüreklerin
yarım yamalak şarkılarıyla dolu
güllü,karanfilli,yaseminli kağıtlar
sonsuza dek birbirine yeminli kağıtlar
kuzeyden gelip kuzeye giden

'si' ye iner parmaklarım birden
yılların ötesinden
bir yağmurlu ses duyarım
yaşamımdaki en sıcak dudakları
en yumuşak elleri anımsarım
bir yerde kopar da film
bir makiniste bir yönetmene
küfrederim
hıncımı yüklenen boş şişeler
gider çarpar duvarlara
kırılır dağılır
'paramparça'

o dev bunalımlar geçer
gözümün önünden birer birer
benmişim gibi en son çiviyi
isanın avuçlarına çakan
sanki romayı yakan
benmişim gibi
hain bir su bezirganıymışım
kerbelâ da
anna'yı trenin altına iten de
benmişim
benmişim tüm müsibetin sorumlusu
çocuklar benim yüzümden açtı
benim yüzümden akmaktaydı
emeğin teri
kompradorların kasalarına
mustafa kemal'in bana özel
bir mektubuydu 'nutuk'

denemedim mi kaçmayı her şeyden?
hem de kaç kez
kapılmadım mı deli isyanlara?
tek gerçeğin aşk olduğu bir dünyaya
sığınmayı düşünmedim mi
çiçek çocuklarıyla?
şiire,müziğe böyle bir ortamda
değil miydi bağlanışım?
nedeni bunlar değil miydi
alkolü,tütünü bol zamanların,
o görkemli sarhoşlukların?
hep bunlar yüzünden değil miydi
saflıklardan kaçarak
yosmalara dadanışım,
kalabalıklarda kahkahalı bir ayyaşken
yalnızlıklarda yıkılışım?

kopuşum birden
bu karmaşanın göbeğinden
ilk fethim münih'i,manş'ı,londra'yı
avuçlarıma alışım avrupa'yı
işte kristin,işte izolde
işte güzel fiona'm
işte artur,işte erik,işte yan
duraksız genişleyen küçük dünyam
büyüyen özlemim istanbul'a
büyüyen sevgim dostlarıma
dönüşüm..
ah! o büyük kavuşma

kurulan,dağılan orkestralar
giderek ciddileşen o zor yıllar
içinde bir izmir var
bulvarlarını tutsakladığım
serseriliklerime
yaşamımdaki en güzel kızlar
ve en son perde inen
gençliğime

II

doyamadan yeryüzünün güzelliklerine
girivermek yüzlerce metre derine
kopuvermek dünyamdan
ailemden,arkadaşlarımdan,
sinemalarımdan,tiyatrolarımdan
canımın parçası istanbul'umdan

yeni bir kentte yeni bir yaşama başlamak
ve umutsuzca 'yalnızlığın kapılarını taşlamak'

bir kömür karası kenti
şenlendirmek biraz
yeni canlar,yeni yüzler arasında
ve yaşamımdaki en akıl almaz çılgınlık
bir tutkunun sârasında

alışmak ağır ağır gerçeklere
ayağımdaki prangaya alışmak
alışmak grizuya,göçüğe
politika ve entrikaya alışmak

ve bir yeşil gözlü âhû
sabahlarımı açan
günüme ışık saçan
onunla birlik kenti de sevmek
ve yaşamımdaki en önemli
kararı vermek

öncesinde telâşları
sonrasında değişimleri ile
törenler,törenler
yüzükler,bilezikler,küpeler
yatak odası,yemek odası,perdeler
yeni akrabalara hısımlara alışmak

sevgilerin daha da büyümesi
alışkanlıklarla
sürekli beraber olduğum bir kadını
giderek daha çok sevmeye alışmak

ve canımda yeni gözlerin açılması
oğullarımın dünyamıza katılması
her geçen gün yeni bir tada
ve yeni bir sorumluluğa alışmak

III

denizine ulaşmış artık o çağlayan
şimdi sol anahtarıyla başlayan
eskimiş bir portedeyim
bitmiş o cümbüş,o tantana
sekizden beşe mesaideyim
çoluk çocuk ay başlarında yolumu gözler
dostlar meyhânede bekler
haftada bir-iki
saçlarım beyazlamakta
gözlerim çukurlaşmakta
büyümekte göbeğim
bu tekdüzeliğin
hakkından gelebilmek için
arada bir
maymunlaşmıyor da değilim
yine de önlenemez bir biçimde
yüreğim zaman zaman
eline düşüyor bu melânkolinin