Yaşananın hakkını teslim etmiş bir gülümsemedir bende melankoli.
Sızıyla gelen, sızıyla ölen bir insanın açtığı çiçektir bende melankoli.
Sevip de diyememenin, deyip de yaşayamamanın, yaşayıp da doyamamanın adıdır bende melankoli.
Melankoli yârimdir. Bana “ölme emi” demiştir. Neden ölmediğimdir bende melankoli.
Sabah gözlerinde bir çağlayanla uçurumlarıma boşalan bir sevgili bakışıdır bende melankoli.
Dokunup da çaresiz yaşamımı sevince dönüştüren mahzun bir ney sesidir bende melankoli.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta