Melankoli Şiiri - Murat Kadaş

Hani ay doğar ya mavini üzerine
Yakamozlar vurur ya dalgalara
Uzatırsın elini tutmazsın
Denersin olmaz, koşarsın olmaz
Tutsun,alsın, çeksin seni istersin
Kaç kulaç daha atacağını düşünmezsin
Denemekten vazgeçmezsin
Sonra bi dalga elir
Yutar seni
Batarsın derinlere
Kendine gelemezsin
Nefessiz kalırsın
Öldüm sanırsın
Ölmezsin
Çıkmak istersin, çıkamazsın
O an orada ölmek istersin
Ölemezsin
Kıyıya çıkarsın, sırılsıklam...
Uzaktan bakmak kalır elinde sadece
Islanmışsındır
Belki deniz ıslattı belki gözyaşı
Bir dağı ıslatan bulut gibi
Süzülür gözlerinin önünden mehtap
Oysa sen daha tepe bile olamamışsındır
Bu yağmur ağır gelir bedenine
Bunu anladığın an kumların yükselip
Üzerine yağmasını istersin sağanak sağanak
Görünmek istemezsin
Bilinmek, hatırlanmak
Devam edemezsin eskisi gibi
Çünkü o kumsalda kalmışsındır artık
Ayağın beton kesilir adım atamazsın
Atmak da istemezsin içten içe
İşte bu durumdayım
Kime nasıl haykırsam bilmiyorum ama
Ben o kumsalda kalanlardanım
Tek başımayım
Bir el bekledim uzansın çıkarsın diye
Göremedi, duyamadı, bilemedi
Bulamadı...
Bulsaydı uzatırdı belki
Neyse ben sigara yakayım