Melanet Şiiri - Ali Yigit 2

Kendi karanlığında doğdu
Başına geleceklerden habersiz
İlk günahını işledi
Bir memede iyilik emdi
Diğer memede kötülük
İçten olmayan bir sevda
Şeytani bir aşk
Yatağında ölü ile uyudu

Bir müddet sonra açtı gözlerini
Yatağındaki ölü kendisi idi
Nereye dönse kendini görüyor
Kime dokunsa kendine çarpıyor
Fark yok senle bende
Ölümü unutamıyor

Büyüdü serpildi ve gelişti
Okudu,okudu,okudu
Çözemedi kainatın sırlarını
Gidip gelmeler içinde
Değişik tanrıları var,ayrı mesihleri
Çarmıha gerildi
Kapana düştü,ihanete uğradı
Zulmün işareti
O işkenceci bendim

Ahlaksız bir ayin gibi sallandı
Yıkıldı tabular,kırıldı putlar
Milyonlarca cinayet işlendi
Hiroşima'da patladı atom
Savaşları tarih diye yazdı
Boğazlarına çengel takılmış
Köleler kölelerle savaştı

Artık bakamaz aydınlığa
Gözleri alışmış karanlığa
Satanist iman
Gölgesinde kaldığım duman
Nedir ruhumu çıldırtan
Kan ve göz yaşı
Kıtadan kıtaya akan

Hayatın şatosu
Cadılar kazanında kaynar
Bir orman yanar
Bir nehir yok olur
Kırışık eller,buruşuk yüzler
Kibirle geçer kulislerde
Kan tadı almış müptela
Ceset yer,aklı çarpılır
İnsanlıktan çıkmış
O yamyam bendim

Kirlenmiş yer gök
Zehir ağlıyor bulut
Küresel tacir,alır satar
Kum tükenir,yıldız tükenir
Mübah sayar her kazancı
Isınır aşınmış dünya
Ateşle örter üstünü
Azap çeken mahluk
O siyah yüz
O melanet bendim

ALİ YİĞİT