Melal Şiiri - Mizgin Teker

buğulu ve ılık hava.
son nefes kadar.
gözlerimin neminde çürüyor,
umut serçeleri.
açıp ellerimi bir parça bulut beklerken,
hem de
yosun tutmuş günün bulutsuzluğunda.
yağıyor, kaderin kederi.
özledim, yalnız dağ çiçeğimi.
bana dağlardan esen rüzgar,
bana kekik kokusu yolla.
üzerinde adın yazan bir taş
konduramadım baş ucuna.
vedalar mecburiyettendir hep,
ayrılıklar kaçınılmaz.
umulmaz bir son hayatı her başa sarışımda.
ne kuş sesi, ne ağaçlar, ne mavisi göğün…
bastırmıyor artık hiçbir şey.
yıkıldı içimde gezilmemiş onca kent.
sürgünler başkenti oldu ruhumun.
şimdi hiç gidilmemiş türküler arıyorum.
kurşun yağıyor kara geceden.
ruhum, içime sızan kurşundan ağır.
ve insan bazen, boğulur kendinden.
kendimi ağırlıyorum, kendi içimden.
veda edemeden yitiriyorum.
herkes gidiyor.
herkese yetecek kadar mesafe var.
tükenmez yollar…
anlaşılmamış bir kalbin, yükü omuzlarımda.
bir ileri ve yine ileri…
onlar hayatın akışında,
takvimler solarken hüzün çiçekleri gibi.
olduğum yerde öylece kalıyorum.
kırgınlıklarım birikti, gecenin mahcup bakışında.
zaman öyle ağır, acı öyle dallı budaklı…
anladım, geçmeyecek uyumakla.
daha adını bilmediğim geceler, gündüzler…
çürük bir ipe dizilmiş bekleyişler.
gözlerim, yağmurdan daha ıslaksa
ölümü bekleyen dervişin duası sağ kalır.
acıdan beşikten, korkarım.
uyuyup büyüyüp de
kalkamamak var.