Melal Şiiri - Hazret Seyda

Ah!
Ruhumun derinliğine işlenmiş acı,
Ve
Onunla yaşamaya mahkûm bedenim
Bin dereden su getirsen silinmez,
Deryalara yön verdirsen geçilmez.
Ha güneş doğmuş ha batmış,
Bir kör topal, çaresiz ve sessiz.
Koca yürekli adam,
Yufka yürekli insan,
El pençe amade tasmalı durmuş.

Sen ey! Şarkı ve mağribi olmayan,
Mücerret bedenim biçare,
Gözümden inecek damlam kalmadı,
Naçar bedenim kan revan
Yeryüzündeki akarsular tarumar,
Hicranın fermanına yandım
Ey melal.

Eşkâl-i hayata mecal mi kaldı?
Eles tabip?
Nerde ressamın nakşı,
Zülüflerine söz yazdığım didarın gerdanı
Hiç aklından geçti mi?
Hiç söylenir mi? melale
Sirac-ı rah-ı hidayetim ol diye.

Behey gafil gönül derman mı dih-dar,
Cebeli tura ferman eden Yezdan,
Yazgındır melal demedim mi di dar.