Melankolik Şiiri - Erdem Gümüş 2

sen,
melankolik duygulara kaptırır,
katarsın habire beni...
kâh mecnuni dolandırır,
kâh Eyyubi yaralar açarsın
şu serseri sol yanıma...

bense,
işte o melankolik mısralara
sığdırırken sana sevgimi...
okuyan şiir,
beni de şair sanar....

halbuki,
ne alâka?
yazdıran sen,
yazan kalem...

yine akşamın alacakarnlığı,
yine ellerim cebimde,
ve,
yine dudaklarımda bir ıslık...

çisil çisil,
inceden ince,
yüreğimin semâlarından
ağlıyor gönül bulutlarım...

üstüm başım kupkuru da;
gönlüm sırılsıklam!!!

yine;
sen kokuyor yüreğimin
burun direğine...

sokak lambasının fersizliğinde
senin silüetin sanıyorken
gölgemi,
bir mutluluk senfonisine dönüyor
o meşhur melankolik ıslığım...

rotasız,
haritasız,
aşk gemisini;
pusulasız aşk kaptanı,
hangi limana yanaştırabilir ki?

sen,
kimbilir belki de şimdi
derin uykularında;
bilmem hangi,
kaçıncı rüyadasın...

dahil miyim düşlerine sevgili?

velhasıl,
diyeceğim şu ki,
yine şiir dolduruyorsun
gönül kadehime...
iç içebilirsen. ..
ve,
yine şiir merhemi sür diyorsun
onmaz aşk yarasına...
sür sürebilirsen...

kâh tabipsin
kâh habip

eyvallah müsebbip,
ne gelirse senden gelsin...
"sen varsan seher yıldızım"
her yer aydınlık,
vakit hep şimdi